Van de week had ik een interessant gesprek met één van mijn leraren over gevoelens van frustratie en het toestaan daarvan in mezelf, en het toestaan van die gevoelens van mij door mijn omgeving. Want kan ik er zelf nog wel mee omgaan, mijn man kan mij enorm berispen als mijn frustratie gaat over personen. Dan gebeurt er iets in hem, waardoor hij mij eigenlijk de mond wil snoeren. Bij wat er in hem gebeurt, daar wil ik niet stil staan, dat is van hem, maar wel wat hij zou kunnen doen om mij te helpen. Als hij mij vijf minuten de gelegenheid zou geven om mijn frustratie helemaal te uiten, door alles erover te voelen, te zeggen en uit te schreeuwen, of zich zou lenen als stoeiobject, waar ik mijn kracht even op zou kunnen botvieren, zou dat enorm behulpzaam zijn.
Zonder hem is het een stuk makkelijker. Zo vertrok ik gisterochtend om kwart voor acht uit Holten om een workshop in Amsterdam te volgen en belandde ik met een vriendin in de file. Waaaaaaaaa. We hebben samen even lekker zitten gillen en daarmee genomen wat er was. Veel te laat allebei, zij voor haar yogales en ik voor mijn workshop, maar door onze frustratie-ontlading samen in de auto toch ontspannen aangekomen en een goeie les/workshop gehad.
In onze privésessies komen we regelmatig uit op deze frustraties. Frustraties en pijn van nu, maar ook van lang geleden, waar de frustraties van nu aan raken. Het is goed om te zien waar je getriggerd wordt en wat het nu nog in je teweeg kan brengen. Daar bij kunnen zijn, met geluid, geeft een enorme ontlading, en daarmee vaak een enorme ruimte. Heel fijn om daar liefdevol getuige van te mogen zijn.
