2019
Een prachtig begin voor ons. Wij zijn gezien door de Saffiergroep en onze opleiding Dichtbij, waar we een groep mensen opleiden tot klankbrenger mogen we gaan geven in verpleeghuis de Lozerhof. Wat een erkenning! We zijn heel blij dat we meer mensen mogen opleiden zodat er nog meer ouderen kunnen gaan genieten van klank en aanraken. Ook zijn onze vrijwilligers inmiddels een jaar aan het werk, en de meeste van hen gaan door in een zelf samengestelde groep. Zo maken zij in een aantal huizen in Den Haag en in het midden van het land de mensen blij met hun aandacht. Hoop. Daar gaat het nieuwe jaar over voor ons. Hoop op meer huizen die ons zien en waar we ons mooiewerk voort kunnen zetten. Vaak zien we dat in de huizen waar we werken dat de verzorgenden van goede wil zijn, maar is de omslag in het denken nog niet gemaakt van zorg voor “gewone” ouderen naar zorg voor dementerende ouderen. Zo zitten er in de zogenaamde huiskamers veel mensen een beetje te slapen, voor zich uit te kijken, of zich te vervelen. Ze zien er wel verzorgd uit, ze krijgen te eten en te drinken op tijd, ze worden gewassen, aangekleed, naar bed gebracht en er weer uitgehaald…..maar dan? Rond een tafel gezet en de krant wordt voorgelezen (als je geluk hebt). In hoeverre is dat voor de reguliere demente medemens relevant? Mijn moeder, die dementeert, heeft bijvoorbeeld geen idee of het zomer of winter is. Laat staan dat ze weet welke dag het is. En wat er gebeurt in de wereld. Het zal haar een zorg zijn. Waar ze wél heel blij van wordt, is als ik haar rondrijd in een rolstoel en haar wijs op de eerste sneeuwklokjes. Een gat in de lucht, springt ze dan. Nu is mijn moeder natuurlijk geen maatstaf, er zullen ongetwijfeld dementerenden zijn die graag de krant voorgelezen krijgen, maar nu net in dat huiskamergroepje waar mijn moeder zit is er niet één. Waar het mijns insziens over gaat, is over afstemmen, wie heb je voor je, en waar kun je die persoon mee stimuleren? Of zijn er ook grote gemene delers? Ik vermoed van wel. De stoel van klank is zo’n grote gemene deler. Bijna iedereen in de huiskamer wordt er blij van. Waarom? Volgens mij omdat het gaat over persoonlijke aandacht. Een aanraking, een liedje dat speciaal voor jou gezongen wordt, iemand die naar je luistert, het is zo klein, het duurt maar een kwartier, maar het is zó menselijk en daarmee zó waardevol. Laten we hopen dat er nog veel meer huizen komen die ons uitnodigen om de opleiding te komen geven en er zo een klank- en aanraakvol 2019 mag ontstaan.
